Με το που θα δει κάποιος παρατηρητικός τη Softail Blackline, θα καταλάβει πως πρόκειται για ένα ξεχωριστό μοντέλο της σειράς Softail. Μακριά και χαμηλή ξεχωρίζει για την επιθετική θέση οδήγησης.
Η Softail Blackline διαθέτει πολλά ρετρό στοιχεία και σε συνδυασμό με τη μινιμαλιστική της σχεδίαση εντυπωσιάζει με την πρώτη ματιά.
Το όργανο των ενδείξεων δεν βρίσκεται στο ρεζερβουάρ, αλλά πάνω στο τιμόνι. Στο ρεζερβουάρ βρίσκεται πλέον ένα ανάγλυφο σήμα της H-D το οποίο θυμίζει κόσμημα, ενώ ο διακόπτης λειτουργίας έχει πάρει θέση αριστερά ανάμεσα στους κυλίνδρους.
Το τιμόνι είναι αρκετά στενό και ίσως σε κάποιους να φανεί λίγο παράξενο, προσωπικά όμως το λάτρεψα αφού μου έδινε τη δυνατότητα να κινούμαι στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πόλης με χαρακτηριστική άνεση.
Με τροχούς 21” εμπρός και 16” πίσω, δίνει το στίγμα για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ο αερόψυκτος V2 των 1.584 κ.ε. χαρίζει άφθονη ροπή (125Nm/3.250σαλ), ενώ το εξάρι σασμάν και ο ηλεκτρονικός ψεκασμός φροντίζουν για την επίτευξη υψηλών επιδόσεων και οικονομίας καυσίμου.
Στο δρόμο η Softail Blackline είναι απλά υπέροχη.
Η άφθονη ροπή και η υπέρ αρκετή δύναμη την κάνουν να κινείται με όποιο ρυθμό επιλέξει ο αναβάτης.
Είναι προφανές πως δεν είναι ένα μοντέλο super sport, αλλά δεν θα πει όχι σε μια σβέλτη βόλτα, σε ένα χαλαρό cruising, σε ένα ταξίδι ή ακόμα και στο… «κυνηγητό» της πόλης.
Αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε είναι πως η στενή σιλουέτα της, σου δίνει τη δυνατότητα να ελίσσεσαι και να περνάς ανάμεσα από τα αυτοκίνητα με την ίδια άνεση που περνάς με ένα… scooter! Ίσως να σας «ακούγεται» υπερβολικό, αλλά είναι πραγματικότητα.
Για όσο χρόνο είχα τη Softail Blackline, ουδέποτε «κόλλησα» σε κάποιο σημείο από το οποίο περνούσαν τα scooterακια μπροστά μου. Αφήστε που μόλις έβλεπαν τη «Μαύρη Κυρία» στους καθρέπτες τους, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανοίξουν δρόμο (κλασσικά), προκειμένου να απολαύσουν τη θέα της μακριάς Harley με τον υπέροχο ήχο.
Όταν πλέον απομακρύνθηκα από τους δρόμους της πόλης, ένιωθα την ευχαρίστηση που αισθάνονται τα πιτσιρίκια στην παιδική χαρά!
Η Softail Blackline άπλωσε τις αρετές της και έδειχνε σε κάθε ευκαιρία τις δυνατότητες με τις οποίες την «προίκισαν» οι κατασκευαστές της.
Η τελική της ταχύτητα είναι μεγαλύτερη από αυτή που απαιτείται για να την απολαύσεις και η επιτάχυνση εξαρτάται από τα πόσα κότσια έχεις και το πόσο θέλεις να… μακρύνουν τα χέρια σου.
Μπορείς να στρίβεις με άνεση και με απόλυτη εμπιστοσύνη στη μοτοσυκλέτα, ενώ αν το επιθυμείς μπορείς να ξύσεις και τα μαρσπιέ της στην άσφαλτο χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Αν το παρακάνεις ή αν βρεθείς μπροστά σε οποιοδήποτε κίνδυνο, τα εξαιρετικά φρένα με το αποτελεσματικό ABS, δίνουν το «παρών» και επαναφέρουν γρήγορα και χωρίς «δράματα» την “τάξη” και την “ασφάλεια”!
Όπου κι αν πήγαμε, όπου κι αν σταθήκαμε, η Softail Blackline γινόταν αμέσως το επίκεντρο του ενδιαφέροντος.
Μικροί και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, απολάμβαναν την παρουσία της Harley και οι πιο τολμηροί ρωτούσαν για τα τεχνικά της χαρακτηριστικά και ζητούσαν να τη βγάλουν φωτογραφία.
Αρκετοί ήταν μάλιστα αυτοί που νόμιζαν πως το μοντέλο έχει υποστεί customizing. Χαρακτηριστική είναι η ατάκα ενός πιτσιρικά που τη χάζευε: «Πω-πω, αεροπλάνο την έκανες!» είπε, νομίζοντας πως η Blackline δεν ήταν κάποιο μοντέλο παραγωγής, αλλά αποτέλεσμα μετατροπών.
Αν και είμαι fun του customizing, οφείλω να ομολογήσω πως η Blackline είναι μία μοτοσυκλέτα στην οποία ακόμα κι αν δεν άλλαζα το παραμικρό, δεν θα με «χάλαγε» καθόλου. (Αν κι εδώ που τα λέμε ένα τιμονάκι – μπάρα και η πινακίδα στο πλάι, δεν θεωρείται customizing, έτσι δεν είναι);
Βλέπετε η απουσία κεντρικού φαναριού πίσω (τη δουλειά των φώτων πορείας και στοπ, την κάνουν τα… φλας), το ιδιαίτερο ντεπόζιτο και το (σχετικά) μακρύ πιρούνι, δίνουν την εντύπωση της εξειδικευμένης κατασκευής.
Σε όλα αυτά προσθέστε το μαύρο χρώμα, τα υπέροχα χρώμια και τον απολαυστικό ήλιο που έλαμπε την ημέρα της φωτογράφησης (κι ας γκρίνιαζε ο φωτογράφος) και έχετε τον ιδανικό συνδυασμό για την πλέον εντυπωσιακή παρουσία.
Αν δυσκολεύτηκα να αποχωριστώ τη Deluxe που είχαμε παρουσιάσει παλαιότερα, από τη Softail Blackline για να με «ξεκολλήσουν» χρειάστηκε… εγχείρηση.
Ο Johnnie, ο Jack, ο Jim και μια εξάδα Samuel Adams δεν “έφτασαν” προκειμένου να «πνίξω» τον πόνο του αποχωρισμού!
Και εκεί που άλλοι, μετά από τέτοια “πάρε – δώσε” όταν κλείνουν τα μάτια τους αισθάνονται ότι τα πάντα γυρίζουν, εγώ απλά ονειρευόμουν. “Έβλεπα” βόλτες στην παραλιακή, στην παλιά εθνική, στα Μετέωρα, στην Πελοπόννησο, στις Άλπεις, στη Ριβιέρα, στο El Diablo Run και στη… Route 66!
